पाऊसगाणी

सूर्य बुडे पायथ्याशी
रंग ओंजळ भरुन
गाव जाता अंधारुनी
येतो सावल्या घेऊन

एका अंगणी पावसाची
होती धून घनधुंद
कुण्या बाहुलीचा होता
वेड्या सुखाचा प्रपंच

त्याने पापांच्या पायाने
तिचे उष्टावले फूल
उंबर्‍यात अनाथ झाले
भोळ्या तुळशीचे मूळ

धुक्यात हरवले घर
पात्रात अडकली नाव
लाज सावराया आला
उभा आंधळाच गाव

उभा काठावर जीव
येई डोहातुनी हाक
एका ईवल्या डोळ्यांची
हले पापणीही मूक

रडुनिया निजे पाखरु
भ्रमित उत्तरांची मिठी
ती शरिर घेऊनी येता
निघे फकिर भरल्या पोटी

दुःख कोवळे पुरताना
ती सोडुन देते वेणी
का स्पर्श कुणाचे येतील
घेऊन भरली पाऊसगाणी?

मागधी

ऎकलंस का मागधी?
जुन्या शहराची गाठ सोडुन आलोय
या शहरात
मृत्युची भेट घ्यायला
जिवाची शांत अखेर
सत्याच्या अलिकडची?
की मनाची करुणार्त धडपड,
सत्याच्या पलिकडची?

जुन्या शहरातुन तोडुन
आलोय जुने बंध
पण घेऊन आलोय दंतकथा...
प्रकाशाच्या पुर्वजांनी
सांगितलेल्या

ऎकलंस का मागधी,
ते शहर सोडताना
मी कन्फेशन्स ऎकुन
आलो एका देवदुताची.
इथे मी सुद्धा
झालोय देवदुत
शोकासाठी....
पण यासाठी मी काय उधळलंय
माहितीये का मागधी?
माझी अंतरिम प्रतिभा.....

विक्रीदर

पुढच्या रस्त्याला
लागलं कि दिसतं,
वाकड्या वळणावर
नजाकतीने जळतयं,
एक दगडी शांत शरीर...

मांसाच्या धुराचे सावळे ढग
हरवुन जाता आहेत
दिगंतात

मरणारा कवी होता
त्याची वेदना अनौरस होऊ नये
म्हणुन त्यांनी
एक छोटासा ढग
बंदिस्त करुन ठेवला
कुपीत.

आणि उरलेल्या राखेजवळ
त्यांनी सुरु केला
आठवडी बाजार

द्विदल बांधणी

हेलो हेलो
कॅन यु हिअर मी?
माझ्यात असलेला मी
शोधु पहातो काहितरी

येस डार्लिंग,
टॉक टू मी.
पलिकडुन उत्तरतो
माझ्यात नसलेला मी

स्वतःच्या वेगळेपणाचे भान असलेले
हे विचित्र दोघे
एकमेकांना निरुत्तर करित रहातात
रात्रभर!

फिसीकल रात्र

अजाणतेपणी तुझा देह खुडुन
निघुन गेलेल्या फिरस्त्याची
आठवण तुझ्यावर गोंदलेली असते,
’पेन ऑफ दि ख्रिसमस पास्ट’!
करुणाग्रस्त आणि अतृप्त मळवट

उत्कट डोळ्यांनी आतुर
असतात माझी वखवखलेली रंध्र
जमेल तितका प्राशुन घेण्यासाठी
तु़झ्या वेदनेचा फिसीकल फॉर्म

पुरलेल्या सगळ्या वेदना
उकरुन काढल्या तरी
एक रात्र पुरत नाही
गतकाळाचे आंधळे संदर्भ
ओरबाडुन गलबलायला.

तुझ्या माझ्यातली
दोन अजाण समदुःखी मुलं
अनुभुतीच्या असंबद्ध लयीने
ग्रासुन जातात,
या समागमाचे उगम शोधताना.

गुंफलेली कोवळी वीण
तु सहज ओलांडुन जातेस
माझा शापित यक्ष,
मागे ठेऊन ओंजळभर
सावल्यांचे चित्रविचित्र तुकडे

जातं आयुष्य कोंदट होऊन
नि:शब्द शुष्क निश्वासांनी
अशातच दिशाहिन झालेल्या
स्मृतींची लक्तरें विचारतात

अनैतिक करुणा घेऊन उशाशी
त्वचा श्रुंगारुन घरंगळत
हे शरिर जातं रात्रीजवळ
की रात्र येते शरिराजवळ?