burn the words with the mass of fantasized unclarity; u get a poetry. sometimes,unclarity of one does coincide with others rationality. whenever i write something, My faith gets fragmented in dreams to reincarnate my existence as an anonymous.
..............................................................................................................................................
once, a butterfly with her wings sat on my shoulder. I plucked few of her hymns and asked..'do u have a name?'
She said,'why,do i need one?'
...............................................................................................................................................
a poet and his readers sit by the opposite sides of the river called 'poetry'
...............................................................................................................................................
let us exchange our fears,hallucinations and mysts....inject your hysteria into mine, and when we will drink IT....they'll call it 'love'....we will call it being a muse for each other. Let us get cradled by mother Mnemosyne. -from the pockets of David mullah
....................................................................................................................................................
मानवी अस्तित्वाला (स्वभाव+जडणघडण+निर्मिती) अनेक पैलु असतात. पण त्याचा तळ गाठायचा प्रयत्न , किंबहुना विचारही आपण करतो का?
blood, violence,
sex,bodies,bones,limbs
tongues,seduction,pain
sadism,anarchy, death
हे सगळं आपण वाचतो, ऎकतो आणि अनुभवल्यासारखं वाटुन घेतो. इथेच येते disgustची पेशीपेशीतुन पाघळत जाणारी भावना? ही कुठून येते? मी म्हणेन, इथे तर अद्न्यातातही सुख नसतं. स्थैर्याचा ध्यास घेतलेले आपण जेव्हा प्रार्थनेला बसतो, तेव्हा दुसरया टोकाशी सुद्धा आपणच असतो.
....................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................
oh bird oh my bird
drop dead around me
i can only let you fly
open wings around me!
....................................................................................................................................................
एकटेपणाने तलावाकाठी बसुन,काठाजवळ आलेलं अर्धवट सडलेलं शव बराच वेळ नुसतं पहातोय. त्याच्या मेंदुचा भाग उघडा पडुन त्यातुन त्याच्या सगळ्या स्मृतींचा तवंग पाण्यावर पसरलाय. त्यातली सर्वात भडक मी स्वत:च्या त्वचेवर ठेऊ पहातोय ...जेणॆकरुन तीचा प्रवास माझ्या शरीरातुन व्हावा इतपत की पुढे विचार करताना, कोण मी? कोण तु? असे प्रश्न एकमेकांना विचारणारं दोन तोंडांचं मन आत जन्माला यावं.
...........................................................................................................................................................
The humans have need of expression of almost anything they experience. but there is an eternal impossible correspondence between an actual experience and its description. But still we carry our own version of reality as our truth. we need the finite character of language against the immortal infinite reality which life grants us. do we excrete life, with our conversations and scriptures? If we stopped to do so, could we die from an overdose of LIFE??
................................................................................................................................................................
I knew a man who was there. who was always there. he looks like me,dresses like me, talks like me, even he thinks like me. but he who pours his prayers into oblivion, sitting on a mountain. A mountain made up of the ashes of TIME. Ashes of this very minute and of all those things which lost their fraction of existence during this minute. he is constantly writing all that. A never ending poem or a never ending prayer? Randomly touching all the empty names of his reality. But I wish he should die, loose his immortality just like that. so, his death would become the entire essence of his poetry.
..............................................................................................................................................................
कुठल्याही थेअरीतुन जर ज्ञाता (observer) बाहेर काढला, तर ती धडाधड कोसळून पडेल. आपल्या जाणीवेपलिकडे जगात घडणार्‍या गोष्टींची निरर्थकता लक्षात घेण्यासाठी हे उदाहरण पुरेसे आहे. आपल्या जाणीवेच्या ज्ञानातुन आपल्या जीवनाला अर्थ देणार्‍या हजारो वेगवेगळ्या मोजपट्ट्या घेऊन आपण वावरतो. पण आपल्या जाणीवा या आपल्याच जाणीवा आहेत का? त्या स्वतंत्र आहेत का? की त्या कुठल्यातरी नैतिक सुत्रावर, परंपरेवर, धर्मावर व इतर कोणत्याही दॄष्टीकोनावर जशाच्या तशा आधारलेल्या आहेत? मानवी अस्तित्व आणि त्याचा अमर्याद स्वातंत्र्याच्या दिशेने होणारा प्रवास ही पुरेपूर व्यक्तीनिष्ठ बाब आहे, तीचे सरसकटीकरण किंवा एकसुत्रीकरण करणे म्हणजेच त्या स्वातंत्र्याला तिलांजली देणे. आपल्या कडे आत्मभानाची व्याख्या आणि पर्यायाने परंपरा ही बनवली जाते. हाच मोठा गंमतीचा भाग आहे, हे म्हणजे मला आलेलं जगण्याचं भान दुसर्‍यालाही अगदी तसच्या तसं आलं पाहीजे हा आग्रह. आत्मज्ञानी माणूस आत्ममग्न नसेल काय? तो जगला, त्याने अनुभवलं, त्याला समजलं आणि तो निमुटपणे निघुन गेला, हे समजणं जास्त आवश्यक आहे. शेवटी आपल्या सगळ्या फुटपट्टया एकवार घासुन बघायला पाहिजेत. त्यातुन मला जे सापडेल, ते माझं आणि केवळ माझ्यासाठी असेल कारण दुसरा माणुस जर तिथे उपटला तर मठ तयार झालाच. शेवटी मीच माझा ज्ञाता बाकी कोणीही नाही.
.................................................................................................................................................................
नव्या शतकांत आपल्या कक्षा जस जशा रुंदावत गेल्यात तसतसे आपले प्रश्न ही वाढीस लागलेत. हे सगळंच बिर्‍हाड घेउन जगताना जगाच्या कानाकोपर्‍याला आपण स्पर्श करु शकत नाही. तेव्हा वाचन हे स्वस्त आणि कमी त्रासदायक माध्यम आपण वापरतो. पण आपण कॅथार्सिस करतो का? हो आपण करतो पण ते दिवसेंदिवस खुप कमी होत चाललंय. आपण केवळ एक डेटाबेस बनत चाललोय. तोसुद्धा एक रिस्ट्रिक्टेड डेटाबेस.
'जेव्हा मी कोसला वाचतो, स्ट्रेंजर वाचतो किंवा एखादा चित्रपट पहातो तेव्हा स्वतःला त्याच्याशी रिलेट करतो. मी माझ्या आतापर्यंतच्या आयुष्याला त्या साच्यातुन घुसडू पहातो आणि त्याला एक निश्चितपणा ,एक अर्थ देऊ पहातो. मग मी माझं पुढचं जगणं ही तसंच प्लान करतो जणू मी एखाद्या नाटकाची संहिता जगतो आहे. ह्या प्लानिंग मध्ये मी जेव्हा पाडगावकर वाचुन संपवतो तेव्हा मला संदिप खरे वाचावासा वाटतो. आणि त्यानंतर दुसरा तत्सम कोणीतरी, कारण मी मुळत: पाडगावकरांच्या लिखाणाशी रिलेट झालेला असतो, आता पुढे कुठे कुठे रिलेट व्हायचं ह्याची नेमकी चाकोरी मी घालुन घेतलेली असते. थोडक्यात एक मन म्हणुन वस्तुची जाणीव अनुभवताना मी स्वतःच वस्तु झालेला असतो. जेव्हा हे मी इतरांना सांगतो तेव्हा मला जितकं दु:ख वाटलं/हर्ष वाटला/दाटून आलं तेवढंच आणि तसंच त्यांनाही वाटावं अशी माझी अपेक्षा असते आणि इतर जण ती पुरीही करतात. कारण मी कॅथार्सिस करत नाही आणि तेही नाहीत. आम्ही सगळे केवळ डेटाबेस आहोत. आम्ही हसतो,रडतो, नाचतो, भरुन येतो आणि हे सगळं आमच्या मेमरीत साठवुन ठेवतो, पुढच्या खेपेसाठी रेफेरन्स म्हणून.'
................................................................................................................................................................
..............................................................................................................................................
once, a butterfly with her wings sat on my shoulder. I plucked few of her hymns and asked..'do u have a name?'
She said,'why,do i need one?'
...............................................................................................................................................
a poet and his readers sit by the opposite sides of the river called 'poetry'
...............................................................................................................................................
let us exchange our fears,hallucinations and mysts....inject your hysteria into mine, and when we will drink IT....they'll call it 'love'....we will call it being a muse for each other. Let us get cradled by mother Mnemosyne. -from the pockets of David mullah
....................................................................................................................................................
मानवी अस्तित्वाला (स्वभाव+जडणघडण+निर्मिती) अनेक पैलु असतात. पण त्याचा तळ गाठायचा प्रयत्न , किंबहुना विचारही आपण करतो का?
blood, violence,
sex,bodies,bones,limbs
tongues,seduction,pain
sadism,anarchy, death
हे सगळं आपण वाचतो, ऎकतो आणि अनुभवल्यासारखं वाटुन घेतो. इथेच येते disgustची पेशीपेशीतुन पाघळत जाणारी भावना? ही कुठून येते? मी म्हणेन, इथे तर अद्न्यातातही सुख नसतं. स्थैर्याचा ध्यास घेतलेले आपण जेव्हा प्रार्थनेला बसतो, तेव्हा दुसरया टोकाशी सुद्धा आपणच असतो.
....................................................................................................................................................
while
living, you cannot experience death. the experience of death is
something beyond your understanding of the life. so enjoy your
claustrophobic eternity or.......
....................................................................................................................................................
oh bird oh my bird
drop dead around me
i can only let you fly
open wings around me!
....................................................................................................................................................
एकटेपणाने तलावाकाठी बसुन,काठाजवळ आलेलं अर्धवट सडलेलं शव बराच वेळ नुसतं पहातोय. त्याच्या मेंदुचा भाग उघडा पडुन त्यातुन त्याच्या सगळ्या स्मृतींचा तवंग पाण्यावर पसरलाय. त्यातली सर्वात भडक मी स्वत:च्या त्वचेवर ठेऊ पहातोय ...जेणॆकरुन तीचा प्रवास माझ्या शरीरातुन व्हावा इतपत की पुढे विचार करताना, कोण मी? कोण तु? असे प्रश्न एकमेकांना विचारणारं दोन तोंडांचं मन आत जन्माला यावं.
...........................................................................................................................................................
The humans have need of expression of almost anything they experience. but there is an eternal impossible correspondence between an actual experience and its description. But still we carry our own version of reality as our truth. we need the finite character of language against the immortal infinite reality which life grants us. do we excrete life, with our conversations and scriptures? If we stopped to do so, could we die from an overdose of LIFE??
................................................................................................................................................................
I knew a man who was there. who was always there. he looks like me,dresses like me, talks like me, even he thinks like me. but he who pours his prayers into oblivion, sitting on a mountain. A mountain made up of the ashes of TIME. Ashes of this very minute and of all those things which lost their fraction of existence during this minute. he is constantly writing all that. A never ending poem or a never ending prayer? Randomly touching all the empty names of his reality. But I wish he should die, loose his immortality just like that. so, his death would become the entire essence of his poetry.
..............................................................................................................................................................
कुठल्याही थेअरीतुन जर ज्ञाता (observer) बाहेर काढला, तर ती धडाधड कोसळून पडेल. आपल्या जाणीवेपलिकडे जगात घडणार्‍या गोष्टींची निरर्थकता लक्षात घेण्यासाठी हे उदाहरण पुरेसे आहे. आपल्या जाणीवेच्या ज्ञानातुन आपल्या जीवनाला अर्थ देणार्‍या हजारो वेगवेगळ्या मोजपट्ट्या घेऊन आपण वावरतो. पण आपल्या जाणीवा या आपल्याच जाणीवा आहेत का? त्या स्वतंत्र आहेत का? की त्या कुठल्यातरी नैतिक सुत्रावर, परंपरेवर, धर्मावर व इतर कोणत्याही दॄष्टीकोनावर जशाच्या तशा आधारलेल्या आहेत? मानवी अस्तित्व आणि त्याचा अमर्याद स्वातंत्र्याच्या दिशेने होणारा प्रवास ही पुरेपूर व्यक्तीनिष्ठ बाब आहे, तीचे सरसकटीकरण किंवा एकसुत्रीकरण करणे म्हणजेच त्या स्वातंत्र्याला तिलांजली देणे. आपल्या कडे आत्मभानाची व्याख्या आणि पर्यायाने परंपरा ही बनवली जाते. हाच मोठा गंमतीचा भाग आहे, हे म्हणजे मला आलेलं जगण्याचं भान दुसर्‍यालाही अगदी तसच्या तसं आलं पाहीजे हा आग्रह. आत्मज्ञानी माणूस आत्ममग्न नसेल काय? तो जगला, त्याने अनुभवलं, त्याला समजलं आणि तो निमुटपणे निघुन गेला, हे समजणं जास्त आवश्यक आहे. शेवटी आपल्या सगळ्या फुटपट्टया एकवार घासुन बघायला पाहिजेत. त्यातुन मला जे सापडेल, ते माझं आणि केवळ माझ्यासाठी असेल कारण दुसरा माणुस जर तिथे उपटला तर मठ तयार झालाच. शेवटी मीच माझा ज्ञाता बाकी कोणीही नाही.
.................................................................................................................................................................
नव्या शतकांत आपल्या कक्षा जस जशा रुंदावत गेल्यात तसतसे आपले प्रश्न ही वाढीस लागलेत. हे सगळंच बिर्‍हाड घेउन जगताना जगाच्या कानाकोपर्‍याला आपण स्पर्श करु शकत नाही. तेव्हा वाचन हे स्वस्त आणि कमी त्रासदायक माध्यम आपण वापरतो. पण आपण कॅथार्सिस करतो का? हो आपण करतो पण ते दिवसेंदिवस खुप कमी होत चाललंय. आपण केवळ एक डेटाबेस बनत चाललोय. तोसुद्धा एक रिस्ट्रिक्टेड डेटाबेस.
'जेव्हा मी कोसला वाचतो, स्ट्रेंजर वाचतो किंवा एखादा चित्रपट पहातो तेव्हा स्वतःला त्याच्याशी रिलेट करतो. मी माझ्या आतापर्यंतच्या आयुष्याला त्या साच्यातुन घुसडू पहातो आणि त्याला एक निश्चितपणा ,एक अर्थ देऊ पहातो. मग मी माझं पुढचं जगणं ही तसंच प्लान करतो जणू मी एखाद्या नाटकाची संहिता जगतो आहे. ह्या प्लानिंग मध्ये मी जेव्हा पाडगावकर वाचुन संपवतो तेव्हा मला संदिप खरे वाचावासा वाटतो. आणि त्यानंतर दुसरा तत्सम कोणीतरी, कारण मी मुळत: पाडगावकरांच्या लिखाणाशी रिलेट झालेला असतो, आता पुढे कुठे कुठे रिलेट व्हायचं ह्याची नेमकी चाकोरी मी घालुन घेतलेली असते. थोडक्यात एक मन म्हणुन वस्तुची जाणीव अनुभवताना मी स्वतःच वस्तु झालेला असतो. जेव्हा हे मी इतरांना सांगतो तेव्हा मला जितकं दु:ख वाटलं/हर्ष वाटला/दाटून आलं तेवढंच आणि तसंच त्यांनाही वाटावं अशी माझी अपेक्षा असते आणि इतर जण ती पुरीही करतात. कारण मी कॅथार्सिस करत नाही आणि तेही नाहीत. आम्ही सगळे केवळ डेटाबेस आहोत. आम्ही हसतो,रडतो, नाचतो, भरुन येतो आणि हे सगळं आमच्या मेमरीत साठवुन ठेवतो, पुढच्या खेपेसाठी रेफेरन्स म्हणून.'
................................................................................................................................................................
No comments:
Post a Comment