विक्रीदर- २

कविता लिहिली
मुल्यं वाटली
क्रांती विकली
रॉयल्टी मिळतेय.


सामान्य माणूस
ट्रेनमध्ये
वाचतोय
ग्रुपमध्ये
बोलतोय

स्वप्नं पहातोय नेमाने.
आशा करतोय अजुन,

देव आहे कुठेतरी
रॉयल्टी घेतोय मोजुन.

पाऊसगाणी

सूर्य बुडे पायथ्याशी
रंग ओंजळ भरुन
गाव जाता अंधारुनी
येतो सावल्या घेऊन

एका अंगणी पावसाची
होती धून घनधुंद
कुण्या बाहुलीचा होता
वेड्या सुखाचा प्रपंच

त्याने पापांच्या पायाने
तिचे उष्टावले फूल
उंबर्‍यात अनाथ झाले
भोळ्या तुळशीचे मूळ

धुक्यात हरवले घर
पात्रात अडकली नाव
लाज सावराया आला
उभा आंधळाच गाव

उभा काठावर जीव
येई डोहातुनी हाक
एका ईवल्या डोळ्यांची
हले पापणीही मूक

रडुनिया निजे पाखरु
भ्रमित उत्तरांची मिठी
ती शरिर घेऊनी येता
निघे फकिर भरल्या पोटी

दुःख कोवळे पुरताना
ती सोडुन देते वेणी
का स्पर्श कुणाचे येतील
घेऊन भरली पाऊसगाणी?

मागधी

ऎकलंस का मागधी?
जुन्या शहराची गाठ सोडुन आलोय
या शहरात
मृत्युची भेट घ्यायला
जिवाची शांत अखेर
सत्याच्या अलिकडची?
की मनाची करुणार्त धडपड,
सत्याच्या पलिकडची?

जुन्या शहरातुन तोडुन
आलोय जुने बंध
पण घेऊन आलोय दंतकथा...
प्रकाशाच्या पुर्वजांनी
सांगितलेल्या

ऎकलंस का मागधी,
ते शहर सोडताना
मी कन्फेशन्स ऎकुन
आलो एका देवदुताची.
इथे मी सुद्धा
झालोय देवदुत
शोकासाठी....
पण यासाठी मी काय उधळलंय
माहितीये का मागधी?
माझी अंतरिम प्रतिभा.....

विक्रीदर

पुढच्या रस्त्याला
लागलं कि दिसतं,
वाकड्या वळणावर
नजाकतीने जळतयं,
एक दगडी शांत शरीर...

मांसाच्या धुराचे सावळे ढग
हरवुन जाता आहेत
दिगंतात

मरणारा कवी होता
त्याची वेदना अनौरस होऊ नये
म्हणुन त्यांनी
एक छोटासा ढग
बंदिस्त करुन ठेवला
कुपीत.

आणि उरलेल्या राखेजवळ
त्यांनी सुरु केला
आठवडी बाजार

द्विदल बांधणी

हेलो हेलो
कॅन यु हिअर मी?
माझ्यात असलेला मी
शोधु पहातो काहितरी

येस डार्लिंग,
टॉक टू मी.
पलिकडुन उत्तरतो
माझ्यात नसलेला मी

स्वतःच्या वेगळेपणाचे भान असलेले
हे विचित्र दोघे
एकमेकांना निरुत्तर करित रहातात
रात्रभर!

फिसीकल रात्र

अजाणतेपणी तुझा देह खुडुन
निघुन गेलेल्या फिरस्त्याची
आठवण तुझ्यावर गोंदलेली असते,
’पेन ऑफ दि ख्रिसमस पास्ट’!
करुणाग्रस्त आणि अतृप्त मळवट

उत्कट डोळ्यांनी आतुर
असतात माझी वखवखलेली रंध्र
जमेल तितका प्राशुन घेण्यासाठी
तु़झ्या वेदनेचा फिसीकल फॉर्म

पुरलेल्या सगळ्या वेदना
उकरुन काढल्या तरी
एक रात्र पुरत नाही
गतकाळाचे आंधळे संदर्भ
ओरबाडुन गलबलायला.

तुझ्या माझ्यातली
दोन अजाण समदुःखी मुलं
अनुभुतीच्या असंबद्ध लयीने
ग्रासुन जातात,
या समागमाचे उगम शोधताना.

गुंफलेली कोवळी वीण
तु सहज ओलांडुन जातेस
माझा शापित यक्ष,
मागे ठेऊन ओंजळभर
सावल्यांचे चित्रविचित्र तुकडे

जातं आयुष्य कोंदट होऊन
नि:शब्द शुष्क निश्वासांनी
अशातच दिशाहिन झालेल्या
स्मृतींची लक्तरें विचारतात

अनैतिक करुणा घेऊन उशाशी
त्वचा श्रुंगारुन घरंगळत
हे शरिर जातं रात्रीजवळ
की रात्र येते शरिराजवळ?

Calcutta brothel (वेदना क्र. ३२)

Calcutta brothel मधुन
अस्फुट स्वरांचे ढग लहरत येतात..
मी सुन्न पायरीशी बसुन असतो,
फिडल वाजवत..
माझ्या व्रणांना लागलेलं
वीर्य चाटुन घेतात, फिडलच्या लाटा..
भुकीने भारलेल्या
वासनेच्या पायथ्याशी
भातुकलीचा खेळ ऎन रंगात असताना...
दग्ध वेदना जोजवत असतो
मनातला उपाशी priest!
बाहुलीचे सोनेरी केस हुंगुन,
शरीर सांधुन...तो उठतो.
करवादणारया लाकडी पायरयांवरुन
मला स्पर्शुन जातं एक आदिम जनावर...
त्याचे उरले सुरले गरम उच्छ्वास
माझ्या सुरात ठेऊन जातात
काही पेनीज आणि वेदना क्र. ३२...
तेव्हाच ती दारात येते
चिरंतन प्रश्नांचे पदर सावरत.
अंधारातली छद्मी हास्यं
वासनेनी उतु जाणारी रंध्रं
गढुळ सत्वाची स्तोत्रं
हवाली करते शांतपणे
मुक्या स्वप्नांच्या समुद्रात....
तिला न बघताच उमजतं
माझी fertile भुक हिस्सा मागतेय.
ओथंबलेली नाणी माझ्यावर
फेकुन ती म्हणते...
Go son, fetch the bread!

Bourgeois Saint

oh, lonely, lonely, lonely saint
clock is ticking all in vein
playing with dices lonely saint........

see love is around the corner
and me,sysiphus pushing boulder
playing with dices lonely saint.......

कोजागिरी

पीक उभारलं गं .....बये उभारलं गं
श्रावणाच्या धुंदीत शहारलं गं
टपोरया मोत्यांचा कसा गं फुले
पिसारा गं?.........


पीक बहरलं गं .....बये बहरलं गं
वारं अलगद त्याला गोंजारी गं
वाटु गं सोनं दसरयाला कसं?
सोनं शेतात गं.......

उजळती राती पुनवेच्या गं...........बये पुनवेच्या गं
राया अंगणी घेऊनी हाती चांदण्या गं
सांभाळु शालु कि लाज सांभाळु?
मज कळेना ग........

चांदणधुळ ही बये उशाशी गं.......बये उशाशी गं
बावरा शकुन मनाशी गं
रात टेकली देखण्या चंद्राच्या
छातीवर गं.....

आकांतांचे देणे

क्षितिजे धुळीने मळतील
आयुश्याच्या सांजक्षणी
तु वळुन पहावे परतुन
माझ्या रुपेरी हिरकणी

येतील उन्हाच्या वाटा
जातील परतुनी सगळे
तुझ्या मनाच्या कुशीत
माझी चंदनपणती उजळे

सांग तुजला काय देऊ
आपला पेशा फ़किरी
मिळे तुजला एकला कबीर
व्यथित पावलांच्या परि

येता आयुश्याची सांज
तु मला साद दे
तु माझे आवर्त घे
या जगाशी झुंज दे

IN MY DREAMS...

Insider me:yes i dream about god

darvesh:if you do dream about God...thereby accepting the possibility of Him existing then your are definitely NOT an atheist...

Insider me:many time i dream about many virtual things
god is one of them
created by other people
by heart i am an artist
i would love to use this greatest fake delusion like a puppet
i am atheist cause on my selfish side i just dont need god!!
yes,
i am just like omar khayyam who decieves this delusion in his charming language. he said,
Look not above, there is no answer there;
Pray not, for no one listens to your prayer;
Near is as near to God as any Far,
And Here is just the same deceit as There.

And do you think that unto such as you;
A maggot-minded, starved, fanatic crew:
God gave the secret, and denied it me?--
Well, well, what matters it! Believe that, too.

"Did God set grapes a-growing, do you think,
And at the same time make it sin to drink?
Give thanks to Him who foreordained it thus--
Surely He loves to hear the glasses clink!"

darvesh: blasphemous sinner.....

insider me:darvesh let the darkness enter my heart like a storm ,let me vanish within me not in ur god delusion
OH DARVESH AVENGE MY DEATH!!!!
i am atheist cause i always dream about god. In my dreams god is asking himself a same question 'TO BE OR NOT TO BE'
if its blasphemous to disregard the God delusion then nail me to cross upside down and call me Peter...

जीवनसंध्यासुक्त

संध्येने स्पर्शता मेघ
भासांची अनवट वेणी
भय अवचित घेऊनी आले
लाटांच्या मागुन कोणी

ते नादस्पर्श लहरींचे
बाहुलीचा खेळ चिमुकला
म्रुदगंध तुझ्या वारयाचे
पैंजण अजुनी उशाला

संध्येला बिलगुन आले
ते खेळ जुन्या सरींचे
रक्तात पुन्हा साकळती
जांभळे दाह स्वप्नांचे

आरक्त उन्हाचे दुत
संध्येचे खेळ मनाला
आभास बिलगता उरले
हे क्रुष्ण मौन राधेला

गर्भारुन येता पेशी
पणतीच्या विझल्या वाती
मीरेच्या पडवीपाशी
चोचीत सावल्या घुमती

तो येईल अलगद कोणी
राऊळे शुभ्र गगनाला
तु नाहीस समईपाशी
गोंदणे नयनकमळांना

NOWHERE LAND मधुन,

wen i was behind the lost trail of someone leading to 'NOWHERE LAND' i found a pirate song.....एका मृत माणसाच्या छाताडावर पंधरा माणसं ....यो हो हो हो .......... एका मृत माणसाच्या छाताडावर पंधरा माणसं ....यो हो हो हो .......... पुढच्या रस्त्याला लागलं कि दिसतं,वाकड्या वळणावर एक प्रेत नजाकतीने जळतयं, मांसाच्या धुराचे सावळे ढग दिगंतात हरवुन जाता आहेत....मरणारा कवी होता....त्याची वेदना अनौरस होऊ नये म्हणुन त्यांनी एक छोटासा ढग कुपीत बंदिस्त करुन ठेवला...आणि उरलेल्या राखेजवळ त्यांनी पोवाडे सुरु केले.

Autopsy

भातुकलीच्या खेळाची जेव्हा क्रुसेड्स होतात...
तेव्हा i get 15 min of my fame!
सुबोध घातकी दंश माझ्या मागावर असतात,
आणि दरीच्या दुसरया टोकाला लगडलेली असते माझी कविता.....

कवडसे जपणारी मुलगी

वारयातच विरुनी जाती
ते मुक्त भटके पक्षी
लाटाही कोरुनी जाती
वाळुवर अल्वर नक्षी

ती अशीच उमलत राहे
चांदणे जसे उशाशी
माळुनी उन्हाचे फुल
ती असे किनारयापाशी

जसे निशेच्या पटलावरती
बावरी चांदणधुळ उशाशी
तसे उन्हाच्या भिंतीवरती
ती पाऊस कोरित राही

पैंजण

तिने पैंजण गहाण ठेवलेत.......
बये...तुझे नादमय अस्तित्व खोल कबरीत दडवलंय मी..वर दोन लिलीच्या फुलांसह...
फुले माझ्याच विधवेने ठेवलीत ना रचुन!
पुन्हा नकोय तुझी अल्वर मैफल! सिगरेट्चे अनौरस ढग थरारुन वहात जातात ना अनामिकात.....
पैजण गहाण ठेवलेस...राहु दे.
त्या पैजणांचा एकलकोंडा भातुकलीचा खेळ तुझ्या स्पर्शानेच श्वास घेऊ लागतो ना...मधुरा!
पैजण गहाण ठेवलेस तरी चालतील मला पण तुझे नाद्स्पर्श गहाण ठेऊ नकोस....

Partial Existance

Fantasy land मधे जेव्हा भुकंप होतात...
तेव्हा तोकडया झग्यातली एक किरीस्ताव म्हातारी
माझ्या पायथ्याशी आशाळभुतपणे येऊन उभी रहाते....
माझ्यातलं काहीतरी काढुन नेते.....
काळ्या पिशवीत grams मधे ....
मी स्वताशीच हसतो...
आणि शिव्या वगळुन sonnets गात रहातो...
Macbeth च्या आवाजात....
जुन्या डायरीच्या आत दडवलेलं
गुलाबी symbolic असत्य
चोरट्या नजरेने उराशी कवटाळुन
मी fantacy land ची वाट धरतो...
वेशीपाशी दिसते अवजड विटांची भिंत...
त्यावर लटकलेली असंख्य घड्याळं.....
काळाला नागवु पहाणारी त्यांची स्थितप्रद्न्य निर्ल्लज्ज भुतावळ
वेड्या आशेने मी घेतॊही अंगावर ....
आधारासाठी चाचपडताना हाती लागतो संपलेला काळ....
छिन्न भिन्न अस्तित्व...
मी गमावलेलं आयुष्य जे
ash tray मध्ये ५-५ मिनिटांच्या तुकड्यात इतस्थतः विखरुन पडलयं...
मी तुकडे मोजु लागतो......
माझी टिकटिक वाढु लागते...
टिकटिक......टिकटिक.....!

'..........' मधे असणे

शल्य राहु दे
रक्त वाहु दे
मला पाहु दे
आयुष्य.....

....................................

शरीरावर तीळ
तीळावर चरा
सौँदर्यसागरी
दुःखाचा झरा

एक bitchy कविता

log out होताना दिलेली शिवी
पावला पावलांनी आत आलीये
dated and sexist
painful but not yet fatal

भिरभिर सावलीसारखी अडकली
हाडांच्या सापळ्यात उगाचच
angel बनुन,आतले naked आभास:
त्यात त्यांची शाश्वत अडगळ

अडगळीतुन मेंदुच्या उडालेल्या
ठिकरया जमा केल्या तर
हातात काय पडेल? परमार्थ?

हाताला धरुन कामाठीपुरयाच्या
स्ट्रिटलाईटखाली उभं केलस मला...
लिपस्टिक लावुन गातोय
एक ancient ballad

फुलं होऊन माझ्या वर
पडता आहेत भेसुर नजरा
आणि बलात्कार करुन
तु मात्र सोज्वळ हसतेयस

हरवलेल्या गीतातले काहीसे....

(1)ती गेली उत्तररात्री
     नाही परतली पाऊले
     तिच्या श्वासांनी बांधले
     घर मागेच राहीले....


(2)उरातुनी माझ्या जळे
     एक चंदनाचा दिवा
     परतली नाही
     तिने धाडला सांगावा!

(3) ये असे जवळ ये पोरी
     नको अंधाराला थिजु
     कवितेच्या गावा जाऊन
     सावल्या फुलांच्या वेचु

(4)  पात्रात नदीच्या पुर
      पलिकडे अडकल्या गाई
      दग्ध ओंजळीतली साय
      काळ कशी हिरावुन नेई? 

तुटलेल्या मैत्रीणीस......

 Natalie,
        पावसाची हाक कानावर पडतेय.बाहेर अंधारुन आलंय. पण मला या अंधाराची तमा नाही. कारण अंधार हे एक संवेदनशील पण सुसंगत सत्य आहे, हे जाणतो मी. But the darkness could also be a myth! या दुसरया आभासाचे प्रयोजन मला काहि केल्या सापड्त नाहीये. तसेच, जर दंतकथंवरचे प्रारुप आवरण विलग करता आले,तर सत्य सापडेल? आणि अंधाराचे काय? एका मागुन एक प्रश्न ...हिवाळ्यातल्या पानगळीसारखे! पण आता अंधार चाचपण्यापुरतेही बळ शिल्लक नाही माझ्यात, कारण तु इथे नाहीस.
        दिवस आणि रात्र! या द्वयींचा अन्वयार्थ लावता येईलही कदाचित. परंतु संधिकालाचे काय? तो कसा काय थोपवुन धरणार? असे असले तरी प्रत्यक्षात संध्याकाळ मला उद्विग्न करुन सोडत नाही. उलट ती माझ्या स्रुजनाचा आणि आत्ममग्नतेचा कैवार घेते. म्हणुन संध्याकाळीच मी स्वःताला पाहु शकतो, तुझ्या नजरेने! अशावेळी माझ्या प्रेम,वासना आणि क्रौर्याचे सारे हुंकार ओंजळीत जमा होतात, आणि माझ्या सगळ्या अपेक्षां-उपेक्षांचे ओझे मीच भिरकावुन देतो. पण संधिकाल हा शेवटी आवेगी संभोगाच्या बंदिस्त काव्यासारखा...A twilight with a bliss! ही संध्या मला अजाणतेपणीच ओलांडुन नाहीशी होते, मात्र मागे ठेऊन जाते.....एक सम्रुदध पानगळ! ती काही केल्या थोपवता येत नाही मला. कारण नव्या अंकुराच्या हव्यासातुन मी स्वःताला मुक्त करु शकत नाही.
       असेच मागे एकदा तु मला Lennon  आणि त्याच्या पत्निचे 'Two Virgins'  नावाचे नग्न चित्र दाखवलेस. I said instantly,"Bloody insane...that must have made him a lot of money!" पण या अनभिद्न्य वाक्यानंतर मी ही काहीसा हादरलो.तुझ्या नजरेत माझ्या वांझपणाचा उदधार होता. Lennon समझायला मला हीच पानगळ सोसावी लागली. त्याचबरोबर ग्रेसच्या काही ओळी स्पर्शुन गेल्या....
'Teaching of the enlightened  Buddha embrace much.....but the one thing that is clear, worthy instructions does not contain what illustrious himself experienced!'    Lennonच्या खुनाने या ओळी अधिकच गडद झाल्या आहेत.
       मागे मला भेटायला आली होतीस तु....माझ्या मुलीबरोबर. तेव्हा तुझ्या एका हाताने तिचे मला निरखणारे कुतुहलाने ओथंबलेले डोळे झाकुन मोमीनच्या ओळी माझ्यावर भिरकावुन दिल्यास...
                                           'उम्र सारी कटी इश्क बितानेंमे मोमीन
                                        आखरी वक्त में क्या खांक मुसलमान होंगे?
                              SO  MY LOVE, she is your daughter by body but never be yours with soul!'

                  conspiracy!माझ्या स्वप्नांचा आणि कवितेचा असा अपभ्रंश? माझ्या अस्तित्वाच्या द्वैती प्रतिमांना आपल्या बाईपणाच्या भौतिकवादी संकल्पनांची चुड लावुन त्यांना सहज भेसुर केलंस तु. इथे माझा पुरुषार्थही मी पणाला लावु शकतो. पण माझ्या मुलीच्या प्राणलयीत मी पुरता अडकलो आहे ना.

 and Natalie तु माझ्यासारख्या देहाला चटावलेल्या आदिम जनावरची मादी नाहीस, तर... 'you have always been a myth for me,like a ancient biblical woman with her virginity underlined!' माझ्या प्रतारणा स्वःताच्या गळ्यात बांधुन तु, तुझ्या बाईपणाचा माझ्यावर सर्वतोपरी वर्षाव केलास. so it made my all poems look stupid without pain, without you!

          असेच एकदा जुन्या वह्या धुंडाळताना एक दंतकथा हाती लागली. Natalie ती तुला अर्पण,

mirza khan is a name of the great legendary poet who wrote with the name ghalib-the dominant and asad-the lion has been called a godless lover, who defied god in his own mighty words,

                                                "when there was nothing,there was god
                                                  if nothing had been,god would have been
                                                  my very being has been my downfall
                                                  if i hadn't been, what would it has mattered?"

                                                                                        

but such a legendary poet, once has been obsessed with just a small couplet of momin and offered him his entire life's work in exchange with these lines,

                                               तुम मेरे पास होते हो गोया

                                                जब कोइ दुसरा नही होता.                                   

या दंतकथेत पुढे काय झालं मला ठाऊक नाही पण या दोन ओळींचे वेगवेगळे निघणारे अर्थ...मला आजही कासाविस करुन सोडतात.
                     आत्ताच बाहेरचा पाऊस ऒसरलाय. Natalie तुझ्या आठवणींच्या पैंजणस्पर्शाने अम्रुतमय झालोय मी! तुझ्या नजरेतुन स्वःताला निरखताना, मला ''Two Virgins' मधल्या Lennon प्रमाणे नग्न झाल्यासारखे वाटतेय. अशातच माझ्या आभासी लाजेचा तोल सावरताना..माझ्या प्रतिमांचे धुके विरत चालले आहे...शेवटी उरलेली माझीच दोन निर्ल्लज्ज रुपे माझ्याभोवती फेर धरुन नाचता आहेत...त्या पडझडीही कानी पड्लेल्या माझ्या उगमसुत्रांची ही वैराण हाक.....

     'जोगियापुरुष आणि वेश्या .....धडपड आणि पडझड...शेवटी दोन्हीही सावलीच्याच कथा!'

                                                                                                    - हरवलेल्या जहाजाचा कप्तान

ग्रेस: एक संध्यामग्न वादळ

ग्रेसच्या या निर्मितीचा आस्वाद घेताना,त्यांच्या लिखाणाकडे फक्त एक गंभीर आणि वेगळं साहित्य म्हणुन निश्चितच पहाता येत नाही.या प्रश्नांच्या निर्मितीला कार्यकारणभावाची उपेक्षा आहे. पण मनात उत्तराची अपेक्शा ठेउन आपण वाचत जातो. सावलीला बिलगण्याचा प्रयत्न! दुसरे काय? पण शेवटाला अंगावर धावुन आलेल्या वादळाशी नजर मिळवण्याचे धेर्य होता होत नाही. ओलेत्या वस्त्रातल्या वेश्येला कितीही म्ह्टलं, तरि जग आई होऊ देत नाही.म्हणुन माझ्या-तुमच्यासारखा माणुस संध्याकाळच्या कविता वाचुनही जगत रहातो....वेश्येसारखा..so called practical! पण पुन्हा उत्तरांची अपेक्शा धरुन वेदना आणि आकांत define करायला ग्रेसच्या लेखणीची वाट धरतो...वाद्ळात घर बांधण्याचा अट्ट्ट्टहास आम्ही सोडु शकत नाही हे खरेच!

Shadows of the dreams

 At window I sensed an uninvited evening...her few rays kissed my forehead gently!  I glanced at her... Emily was silently gazing out of the window. She was looking at the autumn tree. May be she was dreaming... about night and mumbling silently. Her eyes were filled with dreams of eternity...yes I could see inside her but cannot touch her soul...it could be a cruel sin. I have heard  a myth that if you ever touch a butterfly ...it dies...you are not allowed to touch its soul. But I sensed her...her gentle whispers are for the evening. Those falling golden sheened autumn leaves are breathing in mystic scent of death along with her...

       Evening betrayed me...I felt painless fear...Evening has hungry, unsatisfied eyes of a priest in confession box. I wasn’t with her at her death...It was her last wish. I left with clouds in November. She waived her hand. I left hospital with fallen leaves and her poems. She died soon, had her salvation in autumn evening! Somebody had touched my butterfly......

       An autumn wind with passionate thrill rolled over my wounds...evening has passed silently and left a dead poet to live! I looked outside the window...Leaves were falling silently...a fearless pain. A compassionate twilight...a violent seductress!I lit a candle and opened her diary...

 “I had truth in his arms. But his dreams were too fierce...too lively, just like shadows of ancient ruins. I lived his poem for a while, now angels and fairies are dancing on my death on a soft tune of violin...a divine madness piercing my soul. I feel free from fear now...Church is near....”

    In the end she left nothing but the elegant death...two wings of a dead butterfly! A drop of life rolled over from my eyes on those dead wings. I know, Evening betrayed me......